Tytułowa fraza polskiej kolędy, wedle znawców tematu pamiętającej wiek XVII nawiązuje do wydarzeń czczonych po dziś dzień 6 stycznia, a opisanych w Ewangelii Świętego Mateusza (Mt 2,1-12). Słowa autorstwa Stefana Bortkiewicza opatrzone melodią przez ks. Zygmunta Odelgiewicza stanowią bezpośrednie odwołanie do trzech mędrców przybyłych ze wschodu. Podążając za Gwiazdą Betlejemską do miejsca narodzin Jezusa Chrystusa, pragnęli oddać Mu należną cześć i obdarzyć – jak to przekazuje nam tradycja – złotem, mirrą i kadzidłem.
Na pamiątkę owego wydarzenia drzwi naszych domostw znaczymy od imion – Kacper, Melchior, Baltazar – kredą poświęconą w trakcie liturgii inicjałami K+M+B – i symbolem kolejnego Roku Pańskiego od daty narodzin Zbawiciela. Siła owej tradycji przetrwała mroczne czasy komunizmu. W prostocie owych gestów zawarta jest głębia liturgicznej wymowy wydarzenia czczonego przez katolików, prawosławnych i wyznawców starożytnych religii Wschodu.
W wolnej Polsce, gdy Trzech Króli jest dniem wolnym od pracy, obok liturgii elementem utrwalania pamięci i symboliki tego wydarzenia są uroczyste pochody inscenizujące egzotyczną oprawę i przepych opisane przez Ewangelistę. To symbol hołdu, jaki przybysze oddali złożonemu w stajence Dziecięciu. Imiona utrwalone w tradycji zachodniej od czasów średniowiecza mają pierwotne źródło nie w samym opisie Mateusza, lecz w ormiańskim apokryfie.
Przypisuje on mędrcom godność królewską, braterskie pokrewieństwo, a za kraj pochodzenia uznaje starożytną Persję. Wedle znaczenia w zapisie pierwotnym opisuje się ich jako astrologów, których kojarzono raczej z Babilonem. Teologiczna istota przekazu Ewangelisty sprowadza się do faktu, że od chwili narodzin Jezusa, uniwersalny wymiar Jego misji i przeznaczenia, znajduje symboliczne potwierdzenie w pokłonie, jaki oddają reprezentanci starego, a więc pogańskiego świata.
Dary nawiązują wprost do proroctwa Księgi Izajasza zapowiadającego nadejście Mesjasza. Potoczna nazwa Trzech Króli w liturgii oznacza zatem uroczystość Objawienia Pańskiego. Dopiero sen bowiem nakazał wędrowcom nie wracać na dwór Heroda, gdzie przybyli pierwotnie, nim proroctwo Micheasza wskazało im Betlejem, jako miejsce właściwe.
Uniwersalny przekaz w połączeniu z lokalnie kształtowaną tradycją to kolejny dowód, że przesłanie stanowi o sile naszej wiary. Kultywowanie tradycji jest nie tylko jej emanacją, lecz również wyrazem kulturowej tożsamości umacnia poczucia wspólnoty.
Pokażmy zatem, że potrafimy być razem i wspólnie manifestować radość, jaką niesie ten dzień wszystkich, dla których Jezus jest drogą, prawdą i życiem.
