W Partii Ludowej (PP) rozpoczęła się swoista wojna domowa. Wszystko zadziało się w momencie, gdy PP nabierała rozpędu i wyprzedziła PSOE we wszystkich sondażach (poza sondażami WNP, oczywiście). Sieci społecznościowe orzekły jednak, że racja jest po stronie Isabel Díaz Ayuso będącej prezydentem Wspólnoty Madrytu. Jest ona znacznie popularniejsza od partyjnych kolegów Teodoro Garcíi Egei i Pabla Casado. Ci dwaj, chcąc wyrównać rachunki z Ayuso, zabijają też największy atut prawicy, czym ułatwiają zadanie PSOE i Vox. Obie te partie stały się beneficjentami rozgrywek w PP. Zarówno obecny premier Pedro Sánchez (Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza), jak i lider partii Vox. Santiago Abascal obawiają się Ayuso. Jako rywala preferują przewodniczącego PP Casado, gdyż w zmaganiach wyborczych nie jest on dla nich tak groźny, jak jego partyjna koleżanka. Co więcej, obaj są przekonani, że są w stanie pokonać Casado, natomiast mogą przegrać z prezydent Madrytu.
Czy oskarżenie Ayuso o korupcję ma jednak jakiekolwiek podstawy? Zarzucono jej, że jej administracja przekazała 1,5 mln euro firmie powiązanej z jej bratem – za co otrzymał prowizję. Chodziło o sprzedaż sprowadzonych z Chin maseczek ochronnych. Nic w tym jednak niezwykłego – brat Ayuso pracuje w sektorze materiałów zdrowotnych od 20 lat. Podobna sytuacja nie dotyczy natomiast męża wicepremier Nadii Calviño i jego pośrednictwa w przyznawaniu funduszy europejskich. Sytuacja Calviño jest o wiele poważniejsza niż Ayuso, ale w PSOE nie ma nikogo takiego jak Teodoro García Egea. On to bowiem był tym, który wyciągnął sprawę płatności dla brata Ayuso.
Demagodzy lewicy i Partii Obywatelskiej usiłują wmówić, że to wszystko to bardzo poważna sprawa. Prawda jest jednak taka, że nie zasługuje to na jakąś szczególną uwagę.
