We wtorek Kościół katolicki obchodzi Międzynarodowy Dzień Modlitwy i Refleksji Przeciwko Handlowi Ludźmi. Jest to także liturgiczne wspomnienie św. Józefiny Bakhity – sudańskiej niewolnicy, która po odzyskaniu wolności wstąpiła do zgromadzenia Córek Miłosierdzia.
8. Międzynarodowy Dzień Modlitwy i Refleksji Przeciwko Handlowi Ludźmi odbywa się pod hasłem “W trosce siła – Kobiety, Gospodarka, Handel Ludźmi”.
Hasło tegorocznych obchodów proponuje skupienie się na kobietach, które są najbardziej dotknięte procederem handlu ludźmi, a jednocześnie odgrywają zasadniczą i ważną rolę w procesie przekształcania gospodarki wyzysku w ekonomię opieki.
Podczas niedzielnej modlitwy Anioł Pański papież Franciszek nazwał proceder handlu ludźmi “głęboką raną” i wskazał, że jego ofiarami są zniewolone kobiety na ulicach miast. Do wszystkich odpowiedzialnych na świecie zaapelował, by położyć kres tym plagom.
8 luty to także liturgiczne wspomnienie św. Józefiny Bakhity, ogłoszone w 2015 roku przez papieża Franciszka.
Bakhita urodziła się najprawdopodobniej w 1869 roku w Sudanie. Jako mała dziewczynka została porwana i sprzedana do niewoli. Wstrząs spowodowany porwaniem spowodował, że dziecko częściowo straciło pamięć i zapomniało, jak ma na imię. Imię Bakhita, oznaczające “Szczęściarę”, zostało jej nadane przez porywaczy.
Bakhita pozostawała w niewoli przez 10 lat. W tym czasie wielokrotnie była sprzedawana, upokarzana i bita. Ostatecznie niewolnicę zakupił w Chartumie włoski konsul Callisto Legnani, z którym wyjechała do Włoch. Tam zamieszkała z jego rodziną.
We Włoszech zetknęła się z siostrami kanosjankami w Wenecji. Pod wpływem zakonnic Bakhita nawróciła się i 9 stycznia 1890 r. przyjęła sakramenty chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Na chrzcie otrzymała też nowe imię – Józefina. Kilka lat później wstąpiła od Zgromadzenia Sióstr Córek Miłości Służebnic Ubogich (kanosjanki). 8 grudnia 1896 r. złożyła śluby zakonne, a 10 sierpnia 1927 r. profesję wieczystą.
W zakonie wykonywała różne prace: była kucharką, praczką, szwaczką, zakrystianką i furtianką. Wielokrotnie podkreślała, że gdyby po latach spotkała handlarzy niewolnikami, którzy ją porwali, uklękłaby przed nimi i ucałowała im ręce, ponieważ gdyby się to wszystko nie wydarzyło, nie zostałaby ani chrześcijanką, ani zakonnicą.
“Mogę rzeczywiście powiedzieć, że to, iż nie umarłam, jest cudem sprawionym przez Pana, który przeznaczył mnie do większych rzeczy” – zwykła powtarzać.
Mieszkańcy Schio, w którym mieszkała, mówili o niej: “nasza ciemnoskóra matka”. Ze względu na łagodność i dobroć Bakhita cieszyła się powszechnym szacunkiem także wśród innych sióstr.
Józefina Bakhita zmarła 8 lutego 1947 r. po długiej chorobie. Jej proces kanonizacyjny rozpoczął się po niemal trzydziestu latach od śmierci. Została beatyfikowana 17 maja 1992 r. przez papieża Jana Pawła II a 1 października 2000 r. została ogłoszona świętą.
W homilii wygłoszonej podczas kanonizacji Jan Paweł II podkreślał: “W dzisiejszym świecie tysiące kobiet nadal pada ofiarą niesprawiedliwości, nawet w rozwiniętych, nowoczesnych społeczeństwach. W św. Józefinie Bakhicie dostrzegamy wspaniałą rzeczniczkę prawdziwej emancypacji. Historia jej życia nie skłania do biernego oporu, ale budzi zdecydowaną wolę skutecznego działania w celu uwolnienia dziewcząt i kobiet od ucisku i przemocy oraz przywrócenia im godności tak, aby mogły w pełni korzystać ze swoich praw”.
Św. Józefina Bakhita jest patronką Kościoła katolickiego w Sudanie, zgromadzeń sióstr i braci kanosjanów, a także wszystkich dzieł miłosierdzia, w szczególności na rzecz ubogich dziewcząt i kobiet.
Patronuje też międzyzakonnej “Sieci Bakhita do Spraw Przeciwdziałania i Pomocy Ofiarom Współczesnych Form Niewolnictwa”, stworzonej w celu zwalczania i zapobiegania handlowi ludźmi oraz pomocy ofiarom tego procederu.(PAP)
