Obecnie Dania ma 5,85 mln mieszkańców, z których 11 proc. jest obcego pochodzenia, a 58 proc. z nich pochodzi z krajów niezachodnich. Jednak czasy, gdy każdy cudzoziemiec był tu witany z otwartymi ramionami, mijają. W Danii przestano żyć złudzeniami, a zaczęto myśleć o rzeczywistości i dobru społecznym.
Bez względu na podjęte wcześniej decyzje, doświadczenie krajów zawsze w końcu prowadzi do tego samego wniosku – ważna jest „spójność społeczna”. Już piszący w średniowieczu arabski historyk i filozof Ibn Chaldun przedstawiał ją jako element niezbędny dla dobrobytu społeczności. Dziś o tym, jak długo oczekiwana wielokulturowość niszczy tę spójność, mówi książka „Bowling Alone” („Tylko w kręgle”) napisana przez postępowego amerykańskiego socjologa Roberta Putnama.
Rodzima duńska lewica i „miękka” część prawicy długo promowały „model skandynawski”. Celem ich polityki było przyjęcie jak największej liczby imigrantów, bez względu na możliwość ich kontrolowania. Ta koncepcja masowej imigracji ludzi z bardzo różnych i dość odległych kultur jako koniecznego kroku w kierunku stworzenia raju okazała się nie tylko błędna. Najgorsze jest to, że kraje, które jej broniły, a w swojej utopijnej fantazji zdążyły zajść dość daleko, odkryły na końcu, że ich senne marzenie w rzeczywistości przemieniło się w koszmar.
W tym przypadku nawet duński rząd socjaldemokratów zdał sobie sprawę, że wielokulturowość musi zostać ograniczona, aby społeczności mogły zachować chociaż minimalną spójność. Duński minister spraw wewnętrznych Kaare Dybvad Bek stwierdził, że zbyt wielu niezachodnich obcokrajowców mieszkających na danym obszarze „zwiększa ryzyko pojawienia się równoległych społeczeństw ze społecznego i religijnego punktu widzenia”. Pisząc wprost: prowadzi do tworzenia gett, chociaż akurat termin „getto” – jako „mylący” – usunięto z nowej, proponowanej przez socjaldemokratów ustawy. Jest to ta sama ustawa, która miałaby wprowadzić obowiązek zmniejszenia liczby niezachodnich mieszkańców w dowolnej dzielnicy Danii do maksymalnie 30 proc. w ciągu następnych 10 lat.
Slogan „witamy uchodźców” wydaje się już odległym wspomnieniem. Podążając tą drogą, Dania stała się też pierwszym krajem europejskim, który powiedział swoim syryjskim uchodźcom, że skoro w ich kraju panuje już pokój, to nadszedł czas, aby wrócić do domu. „Daliśmy do zrozumienia uchodźcom z Syrii, że ich pozwolenie na pobyt jest tymczasowe” – informował niedawno Mattias Tesfaye, duński Minister ds. Imigracji – i że „może zostać cofnięte, jeśli ochrona nie jest już potrzebna”.
Tesfaye przyznał przy tym, że polityka imigracyjna jego kraju „okazała się katastrofą”. Przykładowo: pięć lat po osiedleniu się w kraju tylko 17 proc. syryjskich uchodźców ma pracę. Z badania przeprowadzonego przez duńskich naukowców w 2019 r. wynika, że różnorodność etniczna ma negatywny wpływ na społeczności, ponieważ podważa zaufanie publiczne.
Decyzję o zmniejszeniu liczby niezachodnich imigrantów uzasadniono czterema mocnymi faktami: ponad 40 proc. mieszkańców imigranckich skupisk (gett) jest bezrobotnych, ponad 60 proc. ludności w wieku od 39 do 50 lat nie ma wykształcenia średniego, dochód brutto mieszkańców wynosi 55 proc. średniej lokalnej, a na dodatek wskaźniki przestępczości są trzykrotnie wyższe niż średnia krajowa. Do tego opisu pasuje aż piętnaście duńskich dzielnic, kolejne 25 uważa się za zagrożone.
Nowa ustawa musi zostać jeszcze przedyskutowana i przegłosowana w parlamencie. Wydaje się jednak bardzo ważna, gdyż Duńczycy na własnej skórze przekonali się, że jeden z najważniejszych dogmatów naszych czasów, że „różnorodność jest siłą”, okazał się pomyłką.
Opracowanie na podstawie https://gaceta.es/actualidad/dinamarca-no-quiere-barrios-con-mas-de-un-tercio-de-no-occidentales-20210318-1909/
