Polska Marynarka Wojenna dysponuje nowoczesnymi niszczycielami min typu Kormoran II. W odróżnieniu od lekkich, ale łatwopalnych kadłubów z laminatu, konstrukcja stalowa kadłuba jest nie tylko bezpieczna przeciwpożarowo, ale wytrzymalsza. Nie jest to zwykła stal, ale wysokiej wytrzymałości i nisko magnetyczna stal węglowa, zapewniająca skuteczną ochronę przed zapalnikami magnetycznymi min morskich.
Podwójne poszycie i dno oraz osiem wzmocnionych grodzi poprzecznych, dzielących kadłub na dziewięć głównych sekcji o wysokiej szczelności, cechuje nowoczesna sylwetka. Zapewnia ona redukcję powierzchni odbicia radiolokacyjnego SPO i to pomimo wysokiej wolnej burty i okazałej bryły nadbudówki.
Jednostki tego typu przystosowano do operowania na akwenach skażonych bronią nuklearną, biologiczną i chemiczną (CBRN – chemical, biological, radiological and nuclear). Wyposażono je także w instalacje demagnetyzacyjne. Pokład główny na dziobie i rufie jest częściowo osłonięty pełnym nadburciem, obniżonym w części dziobowej. Nadbudówka w części dziobowej ma dwa pokłady a w rufowej jeden. Klasa lodowa L-3 pozwala prowadzić operacje przy pokruszonym lodzie. Dodatkowo w części rufowej znajdują się dwie hybrydowe łodzie typu TM-609IB, przeznaczone dla nurków.
Dotychczasowe stosunkowo słabe uzbrojenie obronne będzie zastąpione ulepszoną wersją zestawów artyleryjskich kal. 35 mm OSU-35K, strzelających amunicją programowalną. Zapewni ona skuteczną obronę przed mniejszymi okrętami i atakami z powietrza. Podobnie w przypadku prób ataku terrorystycznego z udziałem grupy łodzi motorowych. Bezpieczeństwo załogi i samego okrętu podczas walki asymetrycznej zapewnia zdolność amunicji programowalnej do rażenia celów z dużej odległości.
Zestawy artyleryjskie uzupełnione są trzema wielkokalibrowymi karabinami maszynowymi kal. 12,7 mm Utios, zaopatrzonymi w osłony przeciwodłamkowe oraz dwa stanowiska rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu PPZR „Grom”. Stanowią one skuteczny środek zwalczania śmigłowców.
Napęd zapewniają dwa pędniki cykloidalne Voith-Schneider Turbo 21 GH/160, zasilane dwoma wysokoprężnymi silnikami MTU 8V369TE74L o nominalnej mocy 1000 kW (1360 shp) każdy. Dodatkowo jednostki wyposażono w dwa silniki elektryczne COMBINAC o nominalnej mocy 100 kW każdy i dwie nienawrotne przekładnie redukcyjne ZF Marine 5360NR DAP/PTI. Zdolności manewrowe wspomaga ster strumieniowy, a przy manewrowaniu w porcie czy na niepewnych wodach (do 3 węzłów), napęd główny można zastąpić silnikami elektrycznymi. W przypadku wyszukiwania min morskich znacznie podnosi to bezpieczeństwo okrętu.
Z poziomu Centrum Sterowania Siłownią (CSS) steruje się silnikami, agregatami pompami i wszelkimi urządzeniami pomocniczymi. Pozwala to praktycznie kontrolować cały okręt – z informacją o tym, który zawór lub właz jest w danym momencie otwarty, a także monitorować temperaturę pomieszczeń, w których znajduje się amunicja. Komputer nadzorujący pracę silników informuje o konieczności wymiany oleju bądź filtrów. Drgania silników i natężenie akustyczne wywołane ich pracą są również stale monitorowane. Cały okręt (łącznie z siłownią), nadzorują kamery wyposażone w detektor ruchu.
Polskie niszczyciele min projektu 258 dysponują bogatym zestawem systemów radioelektronicznych, hydroakustycznych i przeciwminowych. W ich skład wchodzą sonary, w tym trójczęściowa (zakresy LF/HF/VHF) stacja poszukiwania min SHL-101/TM, opracowana przez gdyński OBR CTM SA oraz sonar boczny wysokiej rozdzielczości z aparaturą syntetyczną HISAS 1032, a także cztery typy pojazdów podwodnych: ROV i UUV (Saab Double Eagle) w najnowszej odmianie Mark III, Kongsberg Hugin, ROV Mk II Morświn i Głuptaki, w dwóch wersjach – inspekcyjnej, służącej identyfikacji niebezpiecznych znalezisk oraz bojowej (tzw. „ kamikadze”), zdolnej samodzielnie zdetonować wykryta minę morską.
Rdzeniem sensorów niszczycieli min Kormoran II jest zintegrowany system dowodzenia i zarządzania walką (CMS) SCOT-M (Ship Combat Tactical-Minehunter) wraz z integratorem podsystemów obrony biernej i broni podwodnej, odpowiedzialnych za system demagnetyzacji. Serwery wraz z przypisanymi im komputerami są rozlokowane w serwerowniach okrętu, natomiast konsole operatorskie znajdują się w Bojowym Centrum Informacji (BCI) i CSS oraz na pomoście nawigacyjnym. Obsługa BCI ma wgląd w ogólną sytuację za pomocą wielkoformatowych wyświetlaczy klasy RVP. Główne Stanowisko Dowodzenia w dawnym rozumieniu, w niszczycielach min typu Kormoran II nie jest potrzebne, bo wszelkie funkcje związane z nadzorem okrętu można realizować z pozycji BCI, co pozwala na redukcję obsady wacht. System pozwala efektywnie szkolić załogi przez symulację różnych sytuacji taktycznych i scenariuszy.
Niszczyciele min klasy Kormoran II są w stanie wykrywać i niszczyć wszelkie ładunki wybuchowe niezależnie, z czego zostały wykonane. Stacje hydrolokacyjne wykrywają cień obiektu. Na tej podstawie określany jest kształt i wymiary obiektu, a baza danych okrętu pozwala na jego identyfikację. Jest ona stale aktualizowana. Po pozytywnej identyfikacji inicjowane są procedury likwidacyjne z użyciem efektora, wskazanego przez dowódcę okrętu. Na pokładzie rufowym, zwanym też roboczym, rozlokowane są elementy wyposażenia służące obsłudze pojazdów podwodnych oraz instalacji holowanej stacji hydroakustycznej Kraken KATFISH 180. Ze sterburty prowadzone są operacje wodowania z udziałem żurawia hydraulicznego. Po zamontowaniu torów możliwe jest także stawianie min morskich.
Analizy wskazują, że wydajność pojedynczego niszczyciela min klasy Kormoran II, trzykrotnie przewyższa wydajność starszych jednostek, pozostających dotąd w służbie Marynarki Wojennej. Jednostki projektu 258 należą do największych i najnowocześniejszych tego typu okrętów na świecie, a ich wyposażenie pozwala wykryć dosłownie wszystko, co znajduje się w wodnej toni lub na dnie. To duma i przyszłość naszej Marynarki Wojennej i znaczący komponent sojuszniczych sił morskich NATO.
