Jezus malusieńki leży wśród stajenki
Płacze z zimna, nie dała Mu Matula sukienki.
Jeden z wielu wariantów tej popularnej kolędy, oddaje prostotę i głębię wydarzenia, które nam wszystkim, upatrującym w Narodzinach Jezusa źródła zbawienia, daje nadzieję na życie wieczne.
W czasach powszechnej komercjalizacji także Christmas jak zwykli Boże Narodzenie określać Anglosasi, stało się produktem, a liczba filmów poświęconych tej tematyce jest tak odległa od „Opowieści wigilijnej” Charles’a Dickensa, jak „White Christmas”, od przywołanej w tytule kolędy.
Specyfika polskich Świąt jest na tym tyle znacząca, że w jakże licznych ostatnimi laty mieszanych rodzinach; polsko-angielskich, polsko-niemieckich, polsko-holenderskich…, wyliczać można by długo, Polska Wigilia wpisała się w tamtejsze obyczaje, z racji symboliki, uroczystego i rodzinnego charakteru.
Atrybuty w postaci choinki, opłatka i wspólnego kolędowania okazują się na tyle znaczące, że nawet tzw. zdeklarowani ateiści przestrzegają skrzętnie owych zewnętrznych wyróżników naszej tradycji, której siła pokonała lata zaborów, niemiecko-sowiecką okupację i tzw. realny socjalizm.
Dwa dni Świąt to także obyczaj nieznany na Zachodzie, ale nawet u nas, nie wszyscy mają świadomość liturgicznego znaczenia tzw. II Święta. Ów pierwszy dzień Oktawy Bożego Narodzenia narusza nastrój kolędowania, kolorowych lampek i słodkich pierniczków, jako że radosny klimat, burzy okrucieństwo męczeńskiej śmierci św. Szczepana, a jej wspomnienie rozpoczyna cykl rozważań i wspomnień kolejnych Świętych.
Szczepana poznajemy w 6 i 7 rozdziale „Dziejów Apostolskich”. Jego pochodzenie (na co wskazuje imię wywodzące się z kręgu greckiego) sprawiło, że znalazł się On w gronie siedmiu diakonów Kościoła, ustanowionych przez Apostołów do posługi ubogim. Był człowiekiem, którego cechowała osobista odwaga i bezkompromisowość, a jak czytamy w dziejach Apostolskich „działał cuda i znaki wielkie wśród ludu”. Nie wahał się wytykać rodakom odstępstw od Bożego porządku. To właśnie sprawiło, że jak pisze Św. Łukasz, rozjuszony tłum ukamienował Św. Szczepana, a jego męka przypomina mękę Jezusa.
26 grudnia nie jest datą śmierci męczeńskiej, w każdym razie „Dzieje Apostolskie” na ten temat milczą, tyle że 26 grudnia 415 roku, po blisko czterech wiekach milczenia, doczesne szczątki męczennika odnaleziono, by w uroczystym pochodzie przenieść je do bazyliki na Górze Syjon w Jerozolimie. Przypadkowa z pozoru koincydencja przypomina nam więc, że gdyby nie tworzący sztafetę pokoleń ubodzy i odważni jak Szczepan, wieść o Dziecięciu w żłóbku i stajence, nie dotrwałaby do naszych czasów.
Radość Bożego Narodzenia, łącząc się z zadumą nad męczeńską śmiercią Św. Szczepana, przypomina nam, że nie wszyscy, którzy jednoczą się z nami w wierze, mają sposobność uroczyście świętować, a wojna, niedostatek i czasem głód, towarzyszą im każdego dnia. Także dodatkowe nakrycie, które jak każe tradycja, stawiamy na wigilijnym stole, dzisiaj jest nakazem sumienia, by w tych dniach nikt nie był samotny, opuszczony i pozbawiony naszej życzliwości.
