Na tym jednak wszelkie podobieństwa się kończą. O ile bowiem następca brytyjskiego tronu, pomimo braku faktycznych atrybutów władzy, przyjmowany był z honorami w 70 krajach brytyjskiej wspólnoty narodów, o tyle Książę Rainier, właściwie Rainier III – 13. Książę Monako z dynastii Grimaldich, panujący od 9 maja 1949 roku do 6 kwietnia 2005 roku, w istocie pochodził z francuskiej rodziny hrabiów de Polignac, a tron Monako wraz z rodowym nazwiskiem władców tego mini państewka objął za sprawą matki – nieślubnej córki panującego w Monako w latach 1922-1949 Ludwika II.
Gruntowne wykształcenie odebrał Rainier w Anglii, Szwajcarii i we Francji, gdzie ukończył studia z zakresu historii sztuki, uzyskując tytuł naukowy na uniwersytecie w Montpellier. Podczas II wojny światowej służył we Francuskiej Armii Wyzwolenia oraz Francuskich Siłach Zbrojnych, mi.in. w 7 Pułku Strzelców Algierskich.
Mimo że Rainier był młodszy od swej siostry, to zgodnie z zasadą primogenitury od początku wychowywano go na władcę. Z uwagi na liczne skandale obyczajowe; romanse matki i podejrzenia ojca o homoseksualizm, został skazany na banicję w Monako. Rainier powrócił jednak do Francji i po sądowej batalii znalazł się pod opieką panującego w Monte Carlo dziadka.
Położone na lazurowym Wybrzeżu Monako, to obecnie mekka miliarderów z całego świata. Podobnie było od początków XIX wieku za sprawą licznych kasyn i przyjaznego klimatu w malowniczym otoczeniu. Druga żona Alberta I, Ameryka Alice Heine uczyniła z Księstwa przybytek sztuki, a tamtejszą operę porównywano, do mediolańskiej La Scali. Niestety po zakończeniu II wojny światowej koniunktura uległa gwałtownemu pogorszeniu. Również za sprawą organizowanego od roku 1946 w sąsiednim Cannes festiwalu filmowego. Wkrótce, to tam zaczęły wyrastać luksusowe rezydencje, a licznie przybywające gwiazdy uczyniły ten zakątek Francji centrum Lazurowego Wybrzeża. Przez 70 lat Monako było zagrożone bankructwem, wówczas Książę – znany jako miłośnik pięknych kobiet i szybkich samochodów – postanowił ratować sytuację przez ożenek z amerykańską gwiazdą Grace Kelly, poznaną podczas festiwalu w Cannes w roku 1955.
Rainier oficjalnie oświadczył się, w czasie podroży do USA, a zaręczyny ogłoszono publicznie 4 stycznia 1956 roku. Ceremonia zaślubin odbyła się w Monako 18 kwietnia, a następnego dnia została potwierdzona sakramentalnie w katedrze Św. Mikołaja. Koronowane głowy reprezentowali: Imam Aga Khan, Król Egiptu Faruk I oraz Umberto II Król Włoch. Główne europejskie stacje telewizyjne relacjonowały uroczystości, a oblubienica otrzymała tytuł Jej Książęcej Wysokości Księżnej Monako.
Miesiąc miodowy upłynął na jachcie, którym młoda para żeglowała po Morzu Śródziemnym. 23 stycznia 1957 roku na świat przyszła pierworodna córka książęcej pary i otrzymała imiona Karolina, Ludwika, Małgorzata, wraz z tytułem dziedzicznej Księżnej Monako. Pojawienie się córki pogłębiło konflikt z Antoinette baronową Massy – siostrą Rainiera, która uważała, że jako starsza, powinna zostać następczynią tronu, a jej syn zapewniłby dalszą sukcesję władzy.
W efekcie sugestii medialnych jakoby figura Grace, fotografowanej podczas oficjalnego wystąpienia w Rzymie, a potem w trakcie wakacji w Szwajcarii uległa zaokrągleniu, para książęca zmuszona była dementować pogłoski o kolejnej ciąży. Tyle tylko, że już 20 września 1957 roku Pałac Książęcy w oficjalnym komunikacie poinformował, że małżonkowie oczekują narodzin kolejnego potomka. 14 marca 1958 roku na świat przyszedł Albett, Aleksander, Ludwik, Pierre. Jako dziedziczny książę zapewnił sukcesję w linii męskiej, zajmując miejsce przed starszą siostrą.
Szanse sukcesji rodziny baronowej Massy zmalały do zera, gdy 2 lutego 1965 roku na świat przyszła kolejna córka (trzecia w linii sukcesji) Stefania, Maria, Elżbieta. Kiedy w czerwcu 1967 roku ogłoszono, że Księżna po raz czwarty jest przy nadziei, a spodziewany termin rozwiązania przypadnie w styczniu 1968 roku, nikt nie przypuszczał, że w trakcie lipcowej podróży do Kanady, gdzie para książęca miała uczestniczyć w Monaco Day w ramach światowej wystawy Expo, dojdzie do poronienia. 20 lipca Grace trafiła do Victoria Hospital w Montrealu i mimo wysiłków lekarzy, dziecka nie zdołano uratować. Podczas gdy Albert towarzyszył ojcu w wypełnianiu oficjalnych obowiązków, Księżna wraz z córkami udała się do rodzinnego domu w Filadelfii.
13 września 1982 roku w pobliżu granicy monakijsko-francuskiej samochód, którym Księżna Grace podróżowała wraz z młodszą córką Stefanią, uległ wypadkowi. Następnego dnia w wyniku odniesionych obrażeń zmarła. Rainiera kojarzono w następnych latach z kilkoma kobietami. W 1987 miał się jakoby oświadczyć Irze von Fürstenberg, swojej kuzynce w drugiej linii, za sprawa wspólnej prababki Marii.
Karolina od 1999 roku pozostaje żoną Ernesta Augusta V, księcia Hanoweru, z którym doczekali czwórki dzieci i siedmiorga wnucząt. Ma prawo używania predykatu Jej Królewskiej Wysokości. Albert przez lata widywany w towarzystwie pięknych kobiet ustatkował się dopiero w roku 2011, poślubiając Charlene Wittstock. Z tego związku na świat przyszedł w roku 2014 syn Jakub markiz Baux i jego bliźniacza siostra Gabriela, hrabina Carlades. Książę jest także ojcem dwojga dzieci pozamałżeńskich – starsza Jasmine Grimaldi przyszła na świat w roku 1992 a syn Aleksander Grimaldi-Coste w roku 2003. Młodsza Stefania – ze związku z ochroniarzem Danielem Ducruet doczekała syna i córki, a romans zalegalizowany już po narodzinach dzieci nie przetrwał próby czasu. Kolejna córka wpisana w akcie urodzenia pod nazwiskiem Grimaldi, kojarzona jest także z jednym z byłych ochroniarzy Stefanii i dzisiaj nosi oficjalnie jego nazwisko Gotlieb. Kolejne małżeństwo z akrobatą cyrkowym przetrwało, ledwie rok.
W chwili śmierci Rainier był najdłużej panującym władcą w Europie i drugim na świecie po Ramie IX Królu Tajlandii. Liczne skandale i sensacyjne doniesienia bulwarówek w niczym nie zaszkodziły rodzinnemu biznesowi. W końcu tradycja sięgająca czasów, kiedy do Monako przybywał syn Królowej Wiktorii, książę Edward zobowiązuje. W czasach, gdy regularnie występowała tu słynna Sarah Bernhardt, Edward bywał gościem miejscowych kasyn za sprawą słynącej ze słabości do gier hazardowych Lillie Langtry. Sama Wiktoria, nawet wypoczywając w sąsiedniej Nicei, nie postawiła tu stopy, traktując Księstwo jako miejsce rozpusty i zakazanych rozrywek.
W czasie, gdy Canne stanowiło konkurencję dla Monako, grecki armator oraz miliarder Arystoteles Onassis wykupił udziały w spółce, do której należało tutejsze kasyno, wiele nieruchomości. Okazało się, że niespodziewanie jego stan posiadania przewyższył wartość majątku władcy. W dodatku w roku 1954 największy bank Monako ogłosił bankructwo. Rainier stanął w obliczu realnej groźby plajty. To Onassis miał mu doradzić ożenek z gwiazdą filmową. Pomimo że Grace miała już na swoim koncie Oscara, zabrakło jej nazwiska na pierwszej liście z Deborah Kerr, Eve San Martin i Marylin Monroe. Sam Rainier skłaniał się ku Marylin Monroe, ale na wieść, że wyraża się o nim zbyt poufale, poniechał tego zamiaru.
Wystawny ślub, obecność gwiazd kina – Glorii Swanson, Avy Gardner, Davida Nivena sprawiły, że Monako stało się znów modne, także dla zwykłych turystów. Dzisiaj rezydują tu światowej klasy tenisiści, a centralny kort Monako nosi imię zmarłego Księcia Rainiera. Globalna marka, którą jest Formuła 1, przyciąga tłumy za sprawą jedynego w swoim rodzaju toru wyścigowego, gdzie rywalizacja odbywa się w szczególnej scenerii, na ulicach miasta. Renomę utrzymują tutejsza opera, balet i rzecz jasna kasyno, któremu splendoru przydaje nie tylko XIX wieczna tradycja, ale i filmy z Jamesem Bondem. Muzeum oceanograficzne oddaje hołd XI Księciu Monako Albertowi I, który jako członek Brytyjskiej Akademii Nauk organizował wyprawy morskie, a interesował się nawet paleontologią. Na zwiedzających czeka tam 6000 okazów. Także kasyno jest jednocześnie muzeum, a w trakcie, gdy trwają prace porządkowe, do godziny czternastej można zwiedzać jego eleganckie wnętrza z audioprzewodnikiem.
Dzisiaj wedle szacunków, co trzeci mieszkaniec Monako jest milionerem, co być może ma związek z faktem, że podatek dochodowy zniesiono tu już 150 lat temu. Czy dlatego Hubert Hurkacz zamienił Wrocław na Monako? Dla mniej wybrednych polecić można zainicjowany przez Rainiera w roku 1974 Międzynarodowy Festiwal Cyrkowy, odbywający się na przełomie stycznia i lutego w dzielnicy Fontvielle, gdzie najwybitniejsi artyści cyrkowi ze świata otrzymują srebrne, złote i brązowe laury, a Księżniczka Stefania w imieniu Rodziny Królewskiej Monako, sprawuje nad nim patronat od roku 2006.
Jeśli zważyć, że historia rodziny Grimaldi przypomina nieco opery mydlane, a liczne skandale towarzyszą im co najmniej od dekad, wydawać by się mogło, że sytuacja finansowa nie stanowi mocnej strony familii. Nic bardziej mylnego. Tylko prywatny majątek Księcia Alberta II szacowany jest przez Forbesa na 1 miliard USD. Długa historia rodu sięga roku 1419, od kiedy to nieprzerwanie panują nad mikroskopijnym państwem. Od 1659 roku głowa państwa tytułowana jest Księciem, a jego władza, w odróżnieniu od monarchy brytyjskiego, pozostaje nienaruszona. Podobnie jak oficjalna siedziba – Pałac Książęcy w Monako, którego zręby pamiętają rok 1191, kiedy powstała twierdza mająca odpierać ataki piratów.
Dzisiaj bezpieczeństwa rodziny strzeże 124 strażników będących sukcesorami straży powołanej w roku 1817 przez Księcia Honore IV. Roczny koszt utrzymania Rodziny Książęcej to 55 milionów dolarów, co oznacza, że każdy obywatel Monako przeznaczył na ten cel 1836 dolarów. Na przykład brytyjska Rodzina Królewska kosztuje podatnika 1,60 dolara. Ślub Alberta należał do najdroższych w historii i wg. cen z roku 2011, kosztował 70 milionów USD. Nic dziwnego, skoro suknia panny młodej zdobiona była trzydziestoma tysiącami kamieni szlachetnych.
