„Rząd USA uważa cię za głupca, drogi czytelniku. I to nie tylko dlatego, że czekał aż Amerykanie będą w drodze do babci na Święto Dziękczynienia, aby dać znać o umowie o zwiększeniu wydobycia ropy za pośrednictwem spółek joint venture kontrolowanych przez dyktaturę sprzymierzoną z Iranem. Albo oczekuje, iż uwierzycie, że Wenezuela rozważa w zamian powrót do wolnych wyborów. Przypuszczalnie nie zauważyliście również starań zespołu Bidena, aby utrudnić zwiększenie wydobycia ogromnych rezerw ropy w Gujanie, u sojusznika USA” – zaczyna analizę autor publikacji.
Dodaje przy tym, że waszyngtońscy decydenci od czasu do czasu dokonują błędnych obliczeń, które pomagają amerykańskim wrogom, osłabiają rozwój jakiegoś biednego kraju lub szkodzą amerykańskim interesom gospodarczym. Jednak osiągnięcie tej trójcy wymaga specjalnej mieszanki ideologicznej ślepoty i niekompetencji, która na szczęście jest rzadkością. Jednak, jak pokazuje traktowanie Gujany przez administrację USA, to się zdarza.
Obietnica powstania naftowej potęgi
W regionie, który w ostatnich latach wykazywał tendencje antyamerykańskie, licząca mniej niż 800 tys. mieszkańców Gujana, była niezwykłym sojusznikiem. Położony przy południowo-wschodniej granicy Wenezueli i na północ od Brazylii, ten mały anglojęzyczny naród ma oczywistą wartość strategiczną dla USA.
Od 2015 r., kiedy Exxon Mobil dokonał pierwszego odkrycia ropy naftowej na wodach morskich, seria kolejnych znalezisk sprawiła, że szacowane rezerwy Gujany przekroczyły 11 mld baryłek. W przeliczeniu na mieszkańca tylko Kuwejt ma więcej ropy.
Przeczytaj także:
- Najnowsza polityka energetyczna w USA
- Problemów z ropą naftową nie rozwiąże ani Arabia Saudyjska, ani szczelinowanie
- Wściekłość USA na Arabię Saudyjską może zbliżyć Izrael i kraje Zatoki Perskiej
Historia staje się jeszcze ciekawsza, ponieważ ropa pod wodami Gujany ma niską zawartość siarki, co jest przeciwieństwem smoły, która wydobywa się z Wenezueli. Trudno o bardziej ekscytującą wiadomość dla kraju pogrążonego w biedzie.
W listopadowym dokumencie roboczym dla Międzynarodowego Funduszu Walutowego ekonomistka Rina Bhattacharya zauważyła, że odkrycia ropy naftowej dają „obietnicę przekształcenia rolniczej i górniczej gospodarki Gujany w naftową potęgę, z nadzieją na pomoc w dywersyfikacji gospodarki nienaftowej”. Według niej istnieje „wielka szansa na pobudzenie wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i dywersyfikacji gospodarki, zapewniająca środki na zaspokojenie potrzeb rozwoju społecznego i likwidowanie braków w infrastrukturze”. Ale są też znaczące wyzwania.
Projekt wymagał 130 mln dolarów
Najbardziej oczywistym problemem, z jakim boryka się biedny kraj, który nagle korzysta z zalewu dolarów, jest brak rządów prawa. Słabe instytucje mają tendencję do wprowadzania finansowej lekkomyślności i korupcji.
„Gujana potrzebuje wszelkiej pomocy ze strony USA, jeśli ma nadzieję konstruktywnie wykorzystać swoje nowe bogactwo i nie zamienić się w kolejną bananową republikę z ropą. Ale dzięki „klimatycznej poprawności” Bidena wygląda na to, że kraj ten będzie musiał polegać na Chinach” – czytamy w „The Wall Street Journal”.
Autor publikacji rozważa projekt modernizacji gujańskiej infrastruktury niezbędnej do bezpiecznego eksportu ropy.
„Guyana Shore Base Inc, prywatna firma z siedzibą w Georgetown, zwróciła się do IDB Invest (finansowane prywatnie ramię Międzyamerykańskiego Banku Rozwoju) o pomoc. IDB Invest opisał przedsiębiorstwo, jako zaspokajające potrzeby logistyczne w zakresie dostaw, materiałów i sprzętu oraz zapewniające »różnorodny personel pomocniczy i usługi, w tym zarządzanie odpadami, magazynowanie, bunkrowanie paliwa, przechowywanie rur, uzdatnianie wody i przechowywanie wody pitnej, wśród innych usług« dla Exxon w Gujanie” – czytamy.
IDB Invest zaproponował finansowanie dłużne projektu w wysokości 70 mln dolarów na refinansowanie kredytów pomostowych, rozbudowę obiektów portowych i obszaru wsparcia logistycznego oraz budowę nowego projektu przeładunku ciężkich ładunków i zakładu gospodarki odpadami.
Przedsiębiorstwo planowało również wykorzystać finansowanie na „instalację fotowoltaicznych ogniw słonecznych na dachach, aby zaspokoić swoje potrzeby energetyczne”. Kredyt IDB Invest stanowiłby podstawę projektu, który wymagał finansowania w wysokości 130 mln dolarów.
„Co może pójść nie tak?”
Wszystko wyglądało jak bajka na miarę XXI wieku: perspektywa bogactwa, produkcja energii o niskim wpływie na środowisko, inwestorzy dbający o środowisko naturalne i rozwój energetyki słonecznej, a wszystko to w kraju demokratycznym zbliżonym do USA.
W marcowym wywiadzie dla gujańskiej gazety Stabroek News ówczesny prezes IDB Mauricio Claver-Carone mówił o pomyślnych perspektywach: nadzór i przejrzystość IDB miały pomóc w wytworzeniu rzeczywistych korzyści dla narodu, a nie tego, co miało miejsce w ramach „modeli bliskowschodnich i afrykańskich, które widziały, jak dzięki nowym zasobom rozwój utknął w martwym punkcie, a demokracja została zdeptana”.
Stany Zjednoczone zawetowały jednak pożyczkę. Uzasadnienie decyzji opierało się na „wytycznych Departamentu Skarbu dotyczących energii z paliw kopalnych w wielostronnych bankach rozwoju” z sierpnia 2021 r., które mówią, że USA będą „promować zakończenie międzynarodowego finansowania energii opartej na paliwach kopalnych, która emituje dużo dwutlenku węgla”.
W międzyczasie Chiny, które nie mają takich ograniczeń, agresywnie podpisują kontrakty na budowę infrastruktury w Gujanie i korzystają z boomu naftowego. A Stany Zjednoczone zwracają się do Wenezueli, która jest znanym trucicielem, aby zwiększyć dostawy ropy.
„Co może pójść nie tak?” – pyta na zakończenie autor.
