Gdy rozpoczynał się ubiegły rok, zachodni establishment obronny skupiał się na jednym pytaniu: czy Rosja dokona inwazji na Ukrainę zgodnie z ostrzeżeniami wywiadu? 24 lutego świat przekonał się, że Władimir Putin jest skłonny zaryzykować tysiące istnień ludzkich zarówno ukraińskich, jak i rosyjskich. Licząc na to, że uda mu się stłamsić suwerenny naród i przekształcić Ukrainę w marionetkowe państwo.
Analitycy przewidywali, że ukraiński rząd szybko się rozpadnie w obliczu większej i bardziej zaawansowanej rosyjskiej armii. Okazało się jednak, że rosyjskie wojsko było znacznie gorzej przygotowane, niż przypuszczano. Połączenie niedoświadczenia żołnierzy, złych decyzji dowódców i kiepskiej logistyki, doprowadziło do serii żenujących porażek.
Tymczasem pod przywództwem prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego naród ukraiński zdawał się wykazywać niemal nieludzki poziom determinacji. W mediach społecznościowych ludzie dzielili się filmami, na których starsze kobiety wściekle besztają rosyjskich żołnierzy. Rozpowszechniali też informacje o aktach bohaterstwa ukraińskich żołnierzy, takich jak strażnicy na Wyspie Węży, którzy zamiast się poddać, powiedzieli rosyjskiemu okrętowi wojennemu, żeby „spier…lał”.
Przeczytaj także:
- Pentagon marzy o dostarczaniu żołnierzy rakietami SpaceX
- Pentagon opracowuje strategię w zakresie nowoczesnych technologii wojskowych
Nie sposób przecenić wpływu, jaki wojna na Ukrainie wywarła na sojusz NATO. Do 16 grudnia Stany Zjednoczone przekazały Ukrainie prawie 20 mld dolarów pomocy w zakresie bezpieczeństwa, a przekazanie baterii obrony przeciwrakietowej Patriot jest podobno w toku. Szwecja i Finlandia są w trakcie procesu uzyskiwania członkostwa w Sojuszu. Niemcy, kraj głęboko związany gospodarczo z Rosją, odwołały budowę gazociągu Nord Stream 2. Zapowiedziały też zwiększenie wydatków na obronę, a nawet odwrócenie kursu w sprawie F-35 i ogłoszenie planów zakupu kontrowersyjnego myśliwca.
Wojna na Ukrainie (i późniejsze dostawy miliardów dolarów w sprzęcie obrony powietrznej, amunicji, dronach, karabinach i innego uzbrojenia) pozwoliły amerykańskim wojskowym uświadomić sobie coś istotnego. Zdolność Pentagonu i przemysłu obronnego do szybkiej mobilizacji w celu wyprodukowania amunicji w tempie, które byłoby potrzebne podczas wojny na pełną skalę, uległa atrofii.
Aby to naprawić, Pentagon będzie musiał przeznaczyć więcej pieniędzy na wzrost produkcji amunicji, a następnie utrzymać te wydatki na stałym poziomie, powiedział Bill LaPlante podsekretarz obrony ds. przejęć i utrzymania w Pentagonie.
„Kontrakty są tym, co się liczy. Pieniądze są tym, co ma znaczenie. Ludzie zwrócą na to uwagę, gdy zobaczą, że nadchodzą wieloletnie kontrakty na amunicję. I że zamierzamy zwiększyć wydajność linii produkcyjnych, i za to zapłacić” – stwierdził w listopadzie.
Przy tak dużym zaangażowaniu w konflikt na Ukrainie administracja Bidena opóźniła wydanie Narodowej Strategii Bezpieczeństwa (NSS). Jednak w marcu wysłała na Kapitol tajną wersję Narodowej Strategii Obrony (NDS), aby pomóc w informowaniu o decyzjach budżetowych.
Kiedy jednak NSS i NDS zostały w końcu opublikowane, urzędnicy stwierdzili, że konflikt na Ukrainie niewiele zmienił w sposobie, w jaki Stany Zjednoczone postrzegają swoich przeciwników.
Obie strategie poświadczają twierdzenia Departamentu Obrony, że Chiny pozostają największym długoterminowym zagrożeniem dla Stanów Zjednoczonych. Przy czym Departament określił Rosję jako „gwałtowne zagrożenie” ze względu na „natychmiastową i ostrą” presję, jaką wywiera na NATO.
„Nawet gdy stawiamy czoła złośliwym działaniom Rosji, strategia obrony opisuje, w jaki sposób departament będzie działał, aby podtrzymać i wzmocnić odstraszanie Chin, jako naszego największego konkurenta strategicznego” – powiedziała w marcu zastępca sekretarza obrony Kathleen Hicks. „Chiny mają potencjał militarny, gospodarczy i technologiczny, aby rzucić wyzwanie systemowi międzynarodowemu i naszym interesom w nim” – dodała.
Rodzą się nowe pytania. Czy z kontrolowanym przez Demokratów Senatem i kontrolowaną przez Republikanów Izbą utrudniającą administracji Bidena realizację programu, Biały Dom będzie w stanie kontynuować solidne wsparcie dla Ukrainy na poziomie z poprzedniego roku? Colin Kahl, główny urzędnik Pentagonu ds. polityki, wydaje się w to wierzyć.
„Słyszeliście pewną retorykę ze strony Republikanów, ale myślę, że istnieje silny poziom dwupartyjnego wsparcia, który prawdopodobnie się utrzyma. Niezależnie od tego, jak zakończą się dzisiejsze wybory” – powiedział dziennikarzom w dniu wyborów.
„Myślę, że istnieje powszechne przekonanie, że stawka gry na Ukrainie to coś więcej, niż obrona tego kraju. Oczywiście Ukraina walczy nie tylko o swoją niepodległość, suwerenność, integralność terytorialną, demokrację. Ale chodzi też o zasadę. Nie chcemy żyć w świecie, w którym duże kraje wierzą, że mogą połknąć swoich małych sąsiadów” – stwierdził.
Niektórzy ustawodawcy, jak Marjorie Taylor Greene z Georgii, która przyrzekła nie wysłać „ani grosza” do Ukrainy, nie popierają pomocy. Nie wiadomo jednak, czy zbierze się ich wystarczająca ilość, by zmusić Biały Dom do ograniczenia dostaw.
Jednak grudniowe badanie przeprowadzone przez Chicago Council on Global Affairs wykazało, że choć większość Amerykanów nadal wspiera dostarczanie pomocy Ukrainie, to poparcie to maleje szczególnie wśród Republikanów. Jeśli ten trend się utrzyma, więcej ustawodawców może zacząć kwestionować obecny poziom pomocy w zakresie bezpieczeństwa.
Kolejne duże pytanie dotyczy budżetu na ten rok. Biorąc pod uwagę rekordową inflację, jak dużego wzrostu wydatków na obronę należy się spodziewać? W jaki sposób Pentagon zrównoważy krótkoterminowe wydatki potrzebne do utrzymania obecności w Europie z długoterminową potrzebą rozwijania najnowocześniejszych technologii, aby stawić czoła Chinom?
